Ik denk dat ik het echt heb gevonden. Het pad in het leven dat echt voor mij zal werken. De mensen die mijn verhaal kennen, weten hoe ik heb gezocht naar een carrière die bij mij past. Die zoektocht begon in de tijd dat ik mijn allereerste blog op deze website plaatste. Vaak dacht ik dat ik het had bedacht, maar al snel kwam ik dingen tegen die ik niet kon oplossen. Het proces dat ik in augustus 2016 begon, was echter nodig om me te brengen waar ik nu ben. Ik groeide langzaam en ontdekte nieuwe dingen over mezelf.
Ik had deze hoeveelheid tijd nodig en ik ben blij hoe het allemaal verlopen is, ook al heb ik een paar hele lastige tijden gehad.
Ik wil graag het verhaal delen over hoe ik afgelopen zomer een heel belangrijk keerpunt heb bereikt en hoe ik van daaruit verder ben gegaan. Hoe ik wist dat dit het juiste moment was om hulp van een professional in te roepen. Jarenlang had ik het plan om de hulp van een therapeut te zoeken. Ik bleef dingen over mezelf ontdekken waar ik begeleiding bij nodig had. Maar de tijd voelde niet goed. In plaats daarvan werkte ik aan de dingen die ik zelf ontdekte. Ik had het gevoel dat ik zoveel mogelijk zelf aan mezelf moest werken. Ik werkte eraan om te accepteren dat bepaalde dingen op een heel specifieke manier voor mij werken. Een van de dingen die ik probeerde te accepteren, was dat ik elk jaar een andere werkgever zou hebben.
Toen ik vorig jaar aan mijn reis door Europa begon rekende ik erop mezelf verder te ontwikkelen. Op een gegeven moment realiseerde ik me ineens dat ik het echt niet kon accepteren om elk jaar een nieuwe werkgever te hebben. Ik wist dat ik op het punt was aangekomen om iemand te vinden die me zou helpen de laatste hindernissen te nemen die ik niet alleen aankon. Ik heb een coach gevonden die erg op mezelf lijkt en die zich richt op het helpen van mensen die het moeilijk hebben in werksituaties. Ik vond het erg leuk om met haar samen te werken. We hebben veel van de dingen die de afgelopen jaren zijn gebeurd, doorgenomen.
Ze wist de juist knoppen om te zetten om me te helpen ontdekken welke baan echt bij mij zou passen. Het is vreemd om erop terug te kijken, want ze heeft me nooit verteld wat ik moest doen of waar ik specifiek moest kijken. Ze noemde nooit de baan waar ik uiteindelijk voor ging. Ze vergemakkelijkte mijn ontdekkingen. Ze opende mijn geest, gaf me de juiste oefeningen en opdrachten. Zonder haar ben ik er vrij zeker van dat ik niet zou zijn waar ik nu ben.
Het klinkt een beetje als een zware uitspraak, zelfs in mijn eigen oren, aangezien ik pas een half jaar geleden met haar begon te werken. Maar ik kan zien dat de dingen ten goede zijn veranderd. Tijdens mijn werk met haar raakte ik aan de praat met een collega van de tijdelijke baan die ik had in de klimhal. Nadat hij hem wat had verteld over wat me naar deze omgeving bracht, vroeg hij me of ik ooit heb overwogen om in het onderwijs te gaan werken. Slechts een week eerder overwoog ik, met hulp van mijn moeder, om praktijkleraar te worden (in de zin van geen theorieles geven, kinderen leren hoe ze dingen met hun handen moeten doen) op een groene opleiding. Hij bleek leraar te zijn op een Vrije School en geeft tuinbouwles.
Hij vertelde me dat daar een vacature was en motiveerde me om te solliciteren.
Nu, een paar maanden later, zijn we ook collega’s op school. Ik geef les aan vijf klassen van 12-13 jaar oud. In een kort gedeelte van de les behandelen we wat theorie over de tuinbouw. De afgelopen weken hebben we gewerkt aan de families van eetbare planten. Maar ze leren ook over het gereedschap dat ze gebruiken en dat soort dingen. Als de theorie klaar is gaan we naar buiten. Afhankelijk van het werk dat gedaan moet worden planten, wieden, snoeien of oogsten ze.
De baan lijkt problemen te voorkomen die ik eerder had in banen. Het daagt me op de juiste manier uit. Elke dag is anders, wat voor mij een groot pluspunt is. En het grootste pluspunt is dat ik veel buiten ben in een groene omgeving, niet achter een computerscherm.
Binnenkort ga ik zelf weer naar school om een 2e graads docent bevoegdheid te halen. Ik ben een beetje zenuwachtig om weer naar school te gaan, ook al is het maar één dag in de week. Het is 14 jaar geleden dat ik afstudeerde. Het is niet zo dat ik sindsdien niets meer heb geleerd, maar zo gestructureerd leren is altijd heel anders. Ik kijk er naar uit om deze nieuwe wereld verder te verkennen en uit te groeien tot een volwaardige leraar.
Wie had kunnen weten dat ik leraar zou worden, ik zeker niet. Ik was eigenlijk zeker dat van alle dingen die ik zou gaan doen, lesgeven daar niet bij hoorde. Maar hier ben ik, en dit is waar ik zal zijn.
Moves by Nature 
2 Replies to “Pad gevonden”