De begaafde, gevoelige dyslecticus

Read in English

Als kind was ik heel anders dan de andere kinderen in mijn leven. Het is moeilijk te zeggen wat er precies anders was, aangezien ik me uit die tijd niet veel meer herinner. Maar ik weet wel dat ik niet met ze mocht spelen. Later was ik nog steeds een buitenbeentje, maar ik voelde me meer thuis tussen mensen met dezelfde interesses als ik. Af en toe negeerden mensen me nog steeds als ik het over bepaalde dingen had, terwijl ik wist dat ik honderd procent gelijk had. Het zat me dwars, maar ik liet het gaan. Als volwassene kwam er een nieuwe strijd op gang; mijn energieniveaus gingen alle kanten op. Ik kon niet dezelfde dingen doen als alle anderen. Ik probeerde harder en harder om mee te komen. Maar hoe langer ik doorging, hoe moeilijker het werd.

Dit is mijn verhaal over hoe ik mezelf vond. Van denken dat ik raar ben tot weten wat er anders is aan mij.

Sinds mijn tienerjaren weet ik dat ik dyslectisch ben. Ik ben getest en dit is wat ik van die test heb geleerd. Ik heb moeite met het gebruik van de juiste ‘ei’ of ‘ij’ lettercombinatie. Omdat het precies hetzelfde klinkt. Voor mij is het ongelooflijk willekeurig welke wordt gebruikt. Tegenwoordig merken lezers door de spellingcontrole en mijn ervaring niet dat ik hier nog steeds moeite mee heb. Hetzelfde geldt ook voor ‘d’, ‘t’ en ‘dt’ aan het einde van woorden. Maar het ergste en zwaarste is dat ik slecht in begrijpend lezen ben.

Dus in 2016, net voordat ik naar de VS vertrok, had ik mezelf kunnen omschrijven als een dyslecticus die niet is zoals de anderen op de planeet, die worstelt om te proberen de anderen bij te houden. Tot dan toe heb ik mijn hele leven niets met taal gedaan, omdat ik wist dat ik dat niet kon. Ik las alleen leuke, gemakkelijke boeken om te ontspannen. Ik begon deze blog met het idee dat ik een website nodig had die niet helemaal nieuw was voor het opzetten van een bedrijf zodra ik terugkwam uit de Verenigde Staten. De eerste paar blogs kwamen online en ik merkte dat ik het erg leuk vond dat anderen mijn verhalen lazen. Nu ben ik zo trots dat ik al bijna vier jaar blog. Het is een van de weinige dingen waar ik nog steeds interesse in heb en die ik na meer dan een jaar nog steeds graag doe.

Toen ik net in Voyageurs NP aankwam, bracht ik veel tijd door in de plaatselijke bibliotheek. Het is een van die openbare plaatsen waar je naartoe kunt gaan om internet te gebruiken. Op een dag dacht ik erover om een boek te vinden met meer informatie over gevoeligheid. Vlak voordat ik Nederland verliet, vond ik een bericht op Facebook dat leek alsof het over mij was geschreven. Ik heb toen wat internetonderzoek gedaan en gelezen en geschreven in een facebookgroep. Tegen die tijd was ik blij dat ik meer over mezelf had geleerd en blij om te weten dat er meer mensen waren zoals ik.

Plots dacht ik er in de bibliotheek over na en vroeg me af of er meer te weten te komen was, misschien een richtlijn om het te ‘repareren’. Ik had geluk, ze hadden een oud boek op de plank genaamd “The Highly Sensitive Person”, door dr. Elaine N. Aron. Ik las het en deed de tests en oefeningen uit het boek. Ik was zo enthousiast. Deze dame beschreef mij. Hoe ik me voelde. Hoe ik worstelde met het leven. Op dat moment voelde ik me meteen veel minder raar.

In de afgelopen drie jaar heb ik geleerd te herkennen waar mijn moeilijkheden liggen. Ik heb geleerd wat ik moet doen als ik overweldigd raak. Inmiddels ben ik beter in het balanceren van mijn energieniveaus. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik ben blij dat ik herken wanneer het fout gaat en ik weet hoe ik moet herstellen. Ik dacht dat hier het verhaal zou eindigen.

Maar nee. Ongeveer een jaar geleden ontmoette ik een vriendin voor mijn verjaardag. We hadden een leuke dag die eindigde met een diner in een leuk restaurant. Omdat ik geen moeite heb om over mijn persoonlijke leven te praten, vertelde ik haar wat ik over mezelf ontdekte. Dat ik denk dat ik een hoog sensitief persoon (HSP) ben. Toen ik klaar was met praten, vertelde ze plotseling dat ze eigenlijk ook HSP is. Ze vertelt me over haar ontdekkingsproces. Dat ze eerst hoorde dat ze hoogbegaafd was, en kwam er daarna pas achter dat ze ook HSP is.

Op het moment dat ze het had over hoogbegaafdheid, kwam er iets in mij los. Ik vroeg haar wat het voor haar betekende. Ik werd getroffen door haar antwoord. Zag zoveel overeenkomsten. Ik liet het los, want ik was zeker niet slim genoeg om hoogbegaafd te zijn.

Het was maanden later toen een collega, aan wie ik eerder vertelde dat ik HSP ben, mij vroeg of ik ooit had overwogen of ik hoogbegaafd ben. Ik was onder de indruk. Waar kwam dat ineens vandaan? Ze legde uit dat haar broer hoogbegaafd is en dacht dat ik op hem leek in hoe ik denk. Ik vertelde haar over het diner en hoe dat de laatste maanden in mijn achterhoofd was blijven rondspoken.

Een andere online speurtocht resulteerde in een waarschijnlijke bevestiging. De afgelopen maanden heb ik er meer over gelezen. Hoewel het moeilijk is om goede informatie over de eigenschap te vinden, aangezien de meeste boeken over hoogbegaafde kinderen gaan en hoe ze kunnen worden geholpen met hun ontwikkeling. Ik realiseer me dat ik meer over mezelf moet leren. Voor zover ik weet is de combinatie van eigenschappen vrij uniek. Hoewel ik zeker weet dat er mensen zijn met mijn exacte eigenschappen.

Waar ik het meest blij mee ben, is hoeveel van mijn worstelingen ik nu kan uitleggen. Het verandert niets, maar het helpt om mezelf te accepteren zoals ik ben en niet meer zo streng voor mezelf te zijn. Ik zal enkele inzichten delen uit mijn verleden die ik heb gehad sinds ik me realiseerde dat ik een hoogbegaafde, hoogsensitieve dyslecticus ben.

Toen ik 10, 11, 12 jaar oud was, had ik maar een paar vrienden op school. We speelden samen tijdens pauzes en speelden af en toe bij elkaar thuis. Een van de meisjes stond bekend als hoogbegaafd, als ik het me goed herinner. Een ander meisje volgde uiteindelijk een opleiding op het VWO. Nu denk ik dat we min of meer op dezelfde manier dachten, waardoor we elkaar gemakkelijker aanvaarden. Veel studies hebben aangetoond dat we gemakkelijker mensen accepteren die op ons lijken dan mensen die heel anders zijn dan wij. Dus ik kan me voorstellen dat de acceptatieproblemen waarschijnlijk tweerichtingsverkeer was.

De overstap van de basisschool naar de middelbare school was voor mij zo extreem dat het me veel tijd kostte om me aan te passen. Dit was zichtbaar in mijn cijfers. De zeer gevoelige persoon in mij werd constant overweldigd. Bovendien is het hele onderwijssysteem taalgebaseerd. Dus als je worstelt met begrijpend lezen en het moeilijk vindt om de juiste aanwijzingen uit de tekst voor je te halen, is het moeilijk om te laten zien hoeveel je eigenlijk weet.

Omdat niemand wist wat er “mis” was met mij, kreeg ik nooit de juiste hoeveelheid uitdagingen in het leven. Daarom heb ik nooit geleerd om er echt mijn best voor te doen. Zodra het moeilijker wordt, geef ik het op. Ik heb onmiddellijke resultaten nodig. Zo niet, dan begin ik iets nieuws.

Ik denk ook dat ik weet waarom mensen me gemakkelijker accepteerden naarmate ik ouder werd. Ik heb geleerd hoe ik mijn echte ik kan verbergen. Af en toe kwam het toch tevoorschijn, maar meestal was het bedekt met het gedrag dat alle anderen vertoonden. Ik leerde het juiste gedrag te kopiëren door anderen te observeren.

En tot slot is er de eindeloze ontslag of geen contractverlenging van banen. Ik neem aan dat ik na ongeveer een jaar of zo van alles wist hoe het moest. Ik ging me vervelen en op het werk gaan verslappen. Resulterend in een daling in plaats van prestatieverbetering. De werkgever merkt het en besluit mij te laten gaan.

Ik ben echt blij dat ik nu weet waar mijn moeilijkheden liggen.

Ik hoop dat ik nu op tijd merk wanneer ik me begin te vervelen in een baan. Erover praten met de werkgever en doe misschien andere dingen in mijn persoonlijke leven om me scherp te houden.

Onlangs keek ik naar de stapel boeken die ik begon te lezen maar nooit afmaakte. Ik realiseerde me dat ik graag nieuwe dingen leer, maar ik lees heel langzaam en heb moeite om me te concentreren op een moeilijk boek. Een Facebook-vriendin plaatste dat ze vanwege corona nu meer boeken gratis beschikbaar hadden gemaakt in de audioboekbibliotheek-app. Een van de boeken op de lijst wilde ik al een tijdje lezen. Ik heb het boek gedownload en begon te luisteren. Ik was meteen verslaafd en voltooide het boek binnen een week of zo. Later kwam ik erachter dat het boek meer dan 500 pagina’s bevat. Het zou me maanden gekost hebben om het uit te lezen, als dat sowieso al was gelukt.

Dus ik denk dat ik mijn manier van leren en groeien in mijn vrije tijd heb gevonden. Ik weet zeker dat ik meer van dit soort boeken ga lezen.

Voor de mensen die nieuwsgierig zijn welk boek het was. Het heet De Meeste Mensen Deugen van Rutger Bregman. Ik kan het ten zeerste aanbevelen. Ik heb er veel van geleerd, bevestigde veel ideeën en vermoedens die ik al had, maakte me optimistischer over de mensheid en motiveerde me om positieve dingen te blijven doen.

Bedankt dat je het einde van dit zeer lange verhaal hebt gehaald. Op dit moment heb ik de behoefte om je uit te leggen waarom ik dit heb geschreven. Ik wilde het al een tijdje schrijven, maar wist niet zeker wat het juiste moment zou zijn. Vandaag, zaterdagochtend, werd ik net wakker en het begin van het verhaal dat je net las, zat in mijn hoofd. Om zeven uur ‘s ochtends begon ik te schrijven. Het is niet de eerste keer dat ik aan dit verhaal begon, maar deze keer voelt het goed.

In één keer zette ik alles op papier. Het is nu half tien en ik heb bijna zeven pagina’s in mijn dagboek gevuld. Geen spaties, allemaal uitgeschreven, woord na woord.

Het enige wat ik met dit verhaal wil, is dat je het kan lezen. Dat je misschien nu begrijpt waarom ik zo nu en dan zo’n raar persoon ben. Tegelijkertijd hoop ik dat ik anderen kan helpen die worstelen met dezelfde problemen als waarmee ik worstelde.

Ik weet dat velen zeggen dat elke persoon uniek is. Maar mijn uniekheid is verre van gemiddeld. Iets wat soms moeilijk te accepteren is. Ik zag het vaak als een handicap in plaats van als een voordeel. Nu begin ik het langzaam te accepteren en zie ik meer positiviteit in mijn eigenschappen. Het enige waar ik nu bang voor wordt, is dat ik arrogant overkom terwijl ik eigenlijk zo trots ben op waar ik ben.

Bedankt voor het lezen. Voel je vrij om mij op welke manier dan ook te schrijven. Ik zal mijn best doen om al je vragen te beantwoorden. Als je wilt, hoor ik graag hoe uniek jij bent.