Groeien langs het Pieterpad

Vorige week heb ik, na 7 jaar en 2 maanden, eindelijk het Pieterpad afgerond. Wat een ontwikkeling heb ik in die tijd meegemaakt. Hoe zwaar alles was toen ik de eerste etappes liep en hoe lichtvoetig ik het nu heb geëindigd. Niets wat me dwars zat het laatste stuk. Gewoon lekker lopen en genieten van de ervaring, het uitzicht.

In het begin stond de tocht letterlijk voor helen, ik kwam vrij uit een hele angstige en onzekere periode. Het einde is veel meer symbolisch. Van helen is geen sprake meer. Na de eerste zes etappes stond het wandelen meer in het teken van groei, helen was er nog wel, maar niet zo prominent. Het groeien deed ik niet per se op het Pieterpad zelf, dat deed ik door alle dingen die ik durfde aan te gaan nadat die eerste fase van helen had plaatsgevonden.

Dit is echt een heel mooi moment om dit pad af te ronden.

Deze week ben ik één jaar aan het werk als docent. Nog even en ik heb ook ee diploma dat me een bevoegd docent maakt. Het is een mooi contrast als ik zo terugdenk aan december 2015. Toen was ik de weg kwijt, heel onzeker, geen idee wat ik met m’n leven moest. Nu ben ik zekerder dan ooit. Ik weet precies wat ik wil. Dat wil niet zeggen dat alles nu makkelijk is en alles zonder strubbelingen gaat, want dat hoort bij het leven.