Op zondag 10 maart 2019 was de klimaatmars op de dam in Amsterdam. Nadat alle klimaat spijbelaars in Nederland, België en de rest van Europa de straat op gingen, vond ik dat ik nu niet meer op m’n gat kon blijven zitten. Ik was erg benieuwd wat er zou gaan gebeuren tijdens de mars en daarna in de politiek. Met m’n blog probeer ik regelmatig te schrijven over natuur en milieu, maar meedoen aan deze mars was toch echt een volgende stap. Het was de allereerste keer ooit dat ik meedeed aan een protest.
Als kind heb ik vaak beelden gezien van krakers en punker types die zich vast ketenden aan hekken om te laten zien dat ze het ergens niet mee eens waren.
Ik heb eigenlijk nooit het gevoel gehad dat ik op de een of andere manier moest laten zien dat ik het ergens niet mee eens was. Eerst omdat ik nog niet mijn eigen mening had ontwikkeld en toen ik die eenmaal wel had leek het me vooral heel nutteloos. Dit keer is het anders. Ik denk dat we moeten laten zien dat het niet meer van deze tijd is om zo met onze planeet om te springen. Dus daarom was ik erbij.
Uiteindelijk kwamen er bijna 40.000 mensen opdagen ondanks dat het die dag extreem nat en erg koud en winderig was. Toen ik een paar minuten voor de start van het programma aankwam bij de dam stond het er al stampvol. Ik had afgesproken met een vriendin voor Madame Tussauds, maar we waren niet de enigen die dit hadden bedacht. Voor we elkaar vonden stond ik al een tijdje in de menigte. Vlaggen, borden en paraplu’s belemmerden regelmatig mijn zicht. En terwijl het plensde was de groep om mij heen euforisch. Een vrouw ging helemaal uit haar dak terwijl haar kinderen er treurig druipend bij stonden, zich enigszins schamend voor hun moeder.
Met verschillende mensen maakte ik terloops een praatje, iedereen wilde graag delen waarom ze daar waren en wat zij nu al doen om minder impact op het milieu te hebben. Ondertussen was het programma op het podium druk bezig, maar daar was geen woord van te verstaan, behalve de opmerking dat we daar met 30.000 man stonden. Hierna steeg er een enorm gejuich op.
Toen het eenmaal echt begon was iedereen blij dat we eindelijk konden gaan lopen. Onderweg werd er veel muziek gemaakt. Het hing een gezellige sfeer van eensgezindheid. Toeristen en toevallige voorbijgangers keken hun ogen uit bij het zien van de optocht. Af en toe konden we ook zelf zien hoe groots de optocht was. Zowel het begin als het einde van de stoet was gewoon niet te zien.
Een paar dagen na de klimaatmars is bekend geworden wat de gestelde klimaatdoelen moeten gaan kosten en of de doelen met de beoogde maatregelen wordt behaald. Als reactie daarop heeft Mark Rutte bekend gemaakt dat hij met zijn partij nu voor een CO2-tax is voor bedrijven. Je zou kunnen denken dat dit een enorme vooruitgang is van de kant van het kabinet, maar ik vrees dat dit gewoon weer een populistische actie van de VVD is om de verkiezingen van 20 maart te beïnvloeden.
Nu vraag ik me af in hoeverre het protest nut heeft gehad. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best sceptisch ben over protesten. De politiek trekt zijn schouders op en gaat rustig door met wat ze al aan het doen waren. Ik denk dat het meer effect heeft richting onze medeburgers die er niet mee bezig zijn. Doordat de discussie is geopend wordt er steeds vaker over gesproken. Ik merk het dat ik met vrienden en kennissen het toch steeds vaker over dit soort zaken heb.
Ondanks dat het niet direct in de politiek terug te vinden is denk ik toch dat de mars samen met alle scholieren stakingen ervoor zorgt dat er wat gaat veranderen. Laten we hopen dat het snel genoeg is.
Moves by Nature 
One Reply to “Klimaatmars, nuttig of toch niet?”