Was het de juiste keuze om helemaal naar Amerika en Voyageurs National Park te vertrekken? Ik denk het echt. Ik ben hier pas een paar dagen, en ik kan zeggen dat ik al zoveel heb geleerd. Niet alleen over het park maar ook van alles over het rond gidsen van bezoekers in de natuur. Ik durf bijna te zeggen dat ik mijn echte passie heb gevonden, en dan heb ik nog niet eens een tour gedaan. Dus misschien is deze conclusie wat voorbarig, maar wat maakt het uit?
Wat heb ik de afgelopen tijd gedaan?
Ten eerste heb ik een hele stapel aan informatie over het park gekregen. Het gaat niet alleen over het hier en nu, maar ook over de geschiedenis van de goudmijnen in de omgeving, de geschiedenis van de Ojibway indianen, over de bevers en hun huiden die hier werden verhandeld, en tenslotte de geschiedenis van het landschap zelf. Ik zal je niet vervelen met al deze verhalen, maar als je geïnteresseerd bent bekijk dan eens de National Park Service website van Voyageurs.
Ik heb training gehad in het bezoekerscentrum, alleen al het leren van de standaard procedures is echt een ding. Ik moet mezelf bekend maken met de verschillende wegen en paden in het park, dus een deel van mijn werk is naar buiten en op ontdekking gaan.
Hoe gaaf is dat.
Onderweg heb ik herten gezien, fantastische uitzichten, m’n eerste zeearend (bald eagle) voorbij zien vliegen en dan moet het seizoen nog beginnen. Ik kan niet wachten om het water op te gaan en die omgeving ook te gaan ontdekken.
Dus niets negatief zou je kunnen vragen? Natuurlijk zijn er wel een paar. Op dit moment is het erg moeilijk om in contact te zijn met familie en vrienden via de technologie die ik gewend was. Gezien ik een heel goedkoop telefoon abonnement heb kan ik alleen maar online via WiFi, en dat hebben ze hier niet op veel plaatsen.
De eerste week buiten bereik kan heerlijk ontspannen zijn, naar buiten toe, een boek lezen, een puzzel maken, noem het maar op. Maar na een tijdje wil je toch ook wel weten wat er thuis gaande is, en gezien ze daar eraan gewend zijn dat ze me niet kunnen bereiken zullen ze waarschijnlijk door gaan met hun eigen leven. Dat is niet perse negatief, maar het kan soms eenzaam zijn. Zeker omdat ik nog niet genoeg tijd heb gehad om hier vrienden te maken. Ik heb genoeg mensen ontmoet, maar dat is toch echt anders dan vrienden maken, dat kost tijd.
Genoeg gehuild voor nu.
Op dit moment weet ik al best veel dingen over het park, hoewel het leerproces natuurlijk gewoon door blijft gaan. Het volgende deel is het leren hoe je een programma schrijft voor verschillende tours, waar meer bij komt kijken dan ik had verwacht. Ik heb al een kleine schrijfoefening gedaan voor een korte presentatie in het bezoekerscentrum. Het resultaat maakte me blij hoewel er nog wel wat extra werk in zit om op het gewenste niveau te komen.
Mijn leidinggevende laat me misschien al mijn eigen programma’s schrijven als het resultaat goed genoeg is. Maar voor ik daarmee aan de slag kan moet ik nog heel wat boeken lezen.
Ik heb het gevoel dat ik dit avontuur in een geweldige leerervaring voor me gaat zijn dat me kan brengen bij waar ik graag wil zijn. Een gids die je meeneemt op tochten die je nog nooit eerder hebt meegemaakt. Is dat overmoedig? Misschien, maar de mensen zonder dromen bereiken geen nieuwe plekken.
Dit is een vertaling van de blog “THE “NEW” LIFE” gepubliceerd op 17 april 2017.
Moves by Nature 
One Reply to “Het “nieuwe” leven”