Onlangs werd een van mijn grootste angsten werkelijkheid. Ik ga het je gewoon gelijk vertellen. Mijn klimmaatje en ik vonden een lijk in een bos terwijl we de rots probeerden te vinden waar we van plan waren te klimmen. We namen duidelijk de verkeerde route en bevonden ons in een zeer steil hellend bos. We bleven paden zien, waarschijnlijk door dieren, dus gingen we verder. We hoopten de rots te vinden met de GPS-info die we hadden terwijl we door het bos klauterden. In plaats daarvan vonden we iets heel anders.
Voordat ik je vertel wat er is gebeurd, wil ik je graag vertellen waarom ik hier een bericht over schrijf.
Allereerst is het een manier voor mij om te verwerken wat er is gebeurd, maar ik hoef dat niet publiekelijk te doen. De andere reden is dat ik merkte dat de oefening van de afgelopen jaren vruchten afwerpt. Terwijl ik het verhaal vertel, hoop ik dat ik minstens één andere persoon kan inspireren.
Oké, hier komt het verhaal.
Terwijl we door het bos klauterden, zag mijn maatje een rugzak in het bos liggen. Dus onze eerste gedachte is dat we dicht bij de rotsen moeten zijn. Toen zag ik een hoop kleren een beetje hoger en ik zei tegen hem; “Ik hoop dat dit niets sinisters is”. We naderen de kleren en ik realiseer me dat de kleren zo liggen dat het lijkt alsof iemand ze draagt. Ik zeg dit en in mijn gedachten komt een beeld van zoiets als een vogelverschrikker naar boven. Mijn klimpartner zegt dan; “Ik zie haar”. Ik draai me meteen om om er niet meer naar te kijken.
We praten wat heen en weer en komen al snel tot de conclusie dat dit een persoon is die al lang geleden is overleden. We bewaren een pin van de locatie maar realiseren ons al snel dat we dit moeten melden. We bellen 112 en proberen de situatie uit te leggen aan de telefonist. Omdat we geen Slowaaks spreken en de telefonist niet zo goed Engels spreekt, hebben we moeite om ons verhaal en onze locatie bij hem te krijgen. De telefonist belt de bergreddingsdienst en we krijgen te horen dat ze onderweg zijn.
We moeten wachten.
Terwijl we daar staan, vormt zich een halve gedachte in mijn hoofd. Zoiets van, dat is best klote dat we nu in een bos staan te wachten in plaats van plezier te hebben met klimmen. Maar nog voordat het volledig gevormd is, komt er een andere gedachte op gang. We hebben vandaag waarschijnlijk iemands dag goed gemaakt. Een gezin heeft hopelijk nu wat afsluiting omdat ze in ieder geval weten wat er met hun geliefde is gebeurd en hebben een stoffelijk overschot om fatsoenlijk afscheid te nemen. Ik deel deze gedachte met mijn klimpartner en dit helpt ons om onze situatie op een positievere manier te zien.
Dit wilde ik eigenlijk met iedereen delen. Als ik jaren geleden in deze situatie had gezeten, is de kans groot dat mijn gedachten niet zo waren. Jarenlang probeer ik het positieve te zien in moeilijke situaties waarin ik me bevind. Dat heeft op deze dag zijn vruchten afgeworpen.
Toen we eenmaal wisten dat reddingswerkers op weg waren naar ons, zochten we een plek om te zitten en te wachten. Al snel hoorden we ze onder ons en na wat heen en weer geschreeuw bereikte de eerste redder ons. Mijn vriend was zo vriendelijk om de redder het stoffelijk overschot te laten zien. Ik zag dat het niet gemakkelijk voor hem was, maar omdat ik het zelf verschrikkelijk vond, kon ik het niet op me nemen.
Ik heb altijd met de dood geworsteld. Zelfs dode dieren langs de weg of de overblijfselen van zoiets als een geit tijdens het wandelen hebben me een erg ongemakkelijk gevoel gegeven.
Om het verhaal af te maken. We werden geleid naar de klimrots waar we dichtbij waren, maar veel te laag op de heuvel. De politie kwam een onderzoek doen en uiteindelijk hoefden we geen verklaring af te leggen, wat ons enigszins verbaasde.
Dat was het einde van onze vreemde dag. Ik was behoorlijk onvoldaan omdat ik niet weet wie de persoon was. Ik weet niet wat er met hen is gebeurd en zal waarschijnlijk nooit weten wie hun familie is en hoe ze op het nieuws zullen reageren. Dit klinkt misschien een beetje egoïstisch en ik begrijp dat ik maar een klein deel van dit verhaal ben. Maar het is moeilijk voor mij om het verhaal nu voor mezelf af te sluiten. Ik zal proberen me te concentreren op het positieve deel dat ik in dit verhaal heb kunnen spelen en daar tevreden mee te zijn.
Moves by Nature 
One Reply to “Een les in een vreselijke situatie”