Mijn liefde voor natuur

Read in English

Na het lezen van The Stand van Steven King fantaseer ik vaak over het leven in een post-apocalyptische wereld. Een wereld waar nog maar weinig mensen zijn, waar de natuur snel terugneemt wat haar toebehoort. Ik heb een idee van hoe die wereld eruit ziet, omdat er op sommige plaatsen dit op kleine schaal is gebeurd. Ik denk dat het meest beruchte voorbeeld Tsjernobyl in Rusland is. We hebben allemaal de foto’s en video’s over het gebied gezien. Ik denk dat steeds meer mensen de plek de afgelopen jaren hebben bezocht. Ook heb ik veel andere plaatsen in foto’s of video’s gezien die om de een of andere reden zijn verlaten.

Ik ben niet de enige die graag naar deze afbeeldingen kijkt. Maar waarom?

Waarom zijn we zo geïntrigeerd door plaatsen waar de natuur het weer overneemt? Terwijl we in ons dagelijks leven proberen onze omgeving volledig te beheersen. Verlangen we allemaal naar het leven dat we ooit hebben geleefd, of eigenlijk hebben onze voorouders dat gedaan. Vinden we het leuk om niet altijd de controle te hebben? Of misschien hebben we ontzag voor dingen die sterker zijn dan wij? Ik weet het niet zeker, ik ben geen wetenschapper of socioloog.

Maar het maakt me nog steeds nieuwsgierig naar een leven waar ik alleen maar over kan fantaseren. Nu ik erover nadenk, het is een heel rare fantasie. Of raar, ehm, ik bedoel een sociaal onaanvaardbare fantasie. Ik hoop dat veel mensen sterven. Goed in films, niet zozeer in het echte leven.

Om de vraag waarom te beantwoorden, kan ik alleen maar proberen te kijken waar mijn fascinatie vandaan komt. Ik heb ooit gestudeerd en gewerkt als hovenier en landschapsontwerper. Ik heb geleerd de natuur naar mijn wil te buigen. Is dit de reden dat ik geniet van het idee van het tegenovergestelde? Ik ben er niet zo zeker van.

Ik voel me gevangen in een wereld die door anderen is gemaakt. Een wereld waar ik het niet mee eens ben. Als ik vanuit het niets een wereld zou kunnen creëren, zou het er niet zo uitzien. Bovendien is mijn verbeeldingskracht niet voldoende om mijn ideale wereld te creëren. Zien hoe deze wereld verandert in een compleet andere wereld lijkt het ding dat ik zoek.

Hoe dan ook, die post-apocalyptische wereld is niet zo ver weg. De klimaatcrisis is in volle gang. Maar ik denk dat deze apocalyps in geen enkel opzicht lijkt op een van de boeken of films. Het leven zal voor steeds meer mensen langzaam ondraaglijk worden. Degenen met geld kunnen dure dingen betalen om hun leven een beetje draaglijk te maken. Ik denk dat ik daarom hoop op een gekke ziekte die zich ongelooflijk snel over de planeet verspreid. De ziekte kan niet zien of je rijk of arm, goed of slecht bent. Het neemt wat het kan. Op dat ene moment zijn we allemaal gelijk.