Het is maandagochtend, half acht, en we hebben net de auto geparkeerd. Mijn collega’s en ik stappen snel uit en bereiden ons voor. We pakken containerhangers, handschoenen, een pen en onze telefoon. We vertrekken in teams van twee. De ene maakt foto’s terwijl de andere de hangers schrijft. We doen een containercontrole voordat ze worden geleegd door de vuilnismannen.
Ik kijk in de eerste vuilnisbak.
Ik zie wat frisdrankblikjes, melkpakken en veel plastic dat vroeger vlees en groenten bevatte. Ik zie wat chips en notenzakken. Ze mogen niet in deze container worden gegooid, maar dit is een kleine fout. Als er meer verkeerde dingen in de bak zouden zitten, zouden we de eigenaren hiervan op de hoogte stellen, maar in dit geval laten we het gaan. Er is een fijne lijn tussen bewoners informeren om de kwaliteit van ingezameld afval te verbeteren en ze tergen.
De volgende bak heeft alleen een opblaasbaar zwembad. Een gemakkelijke beslissing voor ons. Deze bak zal niet worden geleegd. Opblaasbaar materiaal kan momenteel niet worden gerecycled. Trouwens, de container is bedoeld voor plastic, metaal en kartonnen verpakkingen, een zwembad is geen verpakking. Vandaag ben ik verantwoordelijk voor het schrijven van de hanger, dus ik schrijf op wat er mis is en mijn collega maakt een foto van het adresetiket en de inhoud. Als we terug op kantoor zijn, gebruiken we de foto’s om een lijst samen te stellen van adressen die we de komende weken moeten bezoeken. Ik bevestig de hanger aan de container en ga naar de volgende.
Als we een tijdje later in een container staan te kijken, komt er een dame naar buiten en vraagt wat we aan het doen zijn. We leggen het uit en bieden aan om samen in haar container te kijken. Ze gaat akkoord en wijst op de hare. We kijken snel en zien dat het afval over het algemeen perfect is gesorteerd. Maar we merken wel de Nespresso-cupjes op. We vertellen haar dat het materiaal van de cupjes bij het PBD (plastic, blik & drankkartons) mag, maar de gemalen koffie zit nog in de cupjes. Dit hoort uiteraard bij het organische afval. We adviseren haar dat ze de cups kan openen en de twee bronnen kan scheiden of het allemaal bij het restafval kan weggooien. Als teveel mensen de verkeerde dingen in deze vuilnisbak gooien, kan dit leiden tot een weigering bij de sorteerder, met als eindresultaat dat uiteindelijk alles toch bij het restafval beland.
Als we afscheid nemen, vergeten we niet haar een compliment te geven voor haar goede werk, omdat het grootste deel van de container perfect gesorteerd was.
Waarom?
Dit begon allemaal in 2014 toen de Nederlandse regering een doel stelde. Iedereen mag in 2020 maximaal 100 kg restafval per jaar produceren. Op dat moment produceerde een persoon gemiddeld 250 kg restafval.
Dit klinkt niet zo ingewikkeld, maar als je eenmaal weet dat dit is waar het werk van onze regering is gestopt, wordt het een heel ander verhaal. Ze leggen alle verantwoordelijkheid voor het bereiken van dit doel in handen van de gemeenten. Iedere gemeente begon zijn eigen onderzoek naar hoe ze de doelen kunnen bereiken. Gemeentebesturen besloten uiteindelijk hun strategie, die sterk kon verschillen van de volgende gemeente.
Naar mijn mening wordt veel geld verspild door elke gemeente te laten beslissen hoe ze het probleem aanpakken.
Als ze een aantal steden in het hele land hadden gekozen om verschillende systemen te testen en daaruit conclusies zouden trekken en een sterke campagne zouden opzetten, zouden we deze doelen veel eerder hebben bereikt. Nu moeten afvalcoaches op pad gaan om met elk individu te praten over fouten die ze maken, omdat hun familie in de volgende gemeente dingen anders moet doen. Dit is natuurlijk niet de enige reden waarom het moeilijk is om de doelen te bereiken.
Velen begrijpen niet waarom het land dit doet. Ze voelen zich gekleineerd en vinden dat ze iemand betalen om voor hun afval te zorgen, dus zijn zij niet meer verantwoordelijk. Nogmaals, als ze een landelijke campagne zouden opzetten, zou het publiek beter zijn geïnformeerd. Bovendien zouden de prijzen niet zoveel zijn gestegen vanwege alle individuele onderzoeken die werden uitgevoerd.
En hier eindigt het niet, er is al een nieuw doel geformuleerd voor 2025, tegen die tijd mag elk individu niet meer dan 30 kg restafval per jaar produceren. Gelukkig is de overheid eindelijk tot de conclusie gekomen dat de producenten van ons afval, de verpakkingsbedrijven, ook moeten werken aan reductie en hergebruik. Maar ik snap dat mensen het gevoel hebben dat alle verantwoordelijkheid in hun handen ligt. Ze zien niet wat er achter de schermen gebeurt. We weten ook niet hoeveel van wat ze zeggen eigenlijk wordt gedaan, het enige wat we zien is dat we van de overheid onze levensstijl moeten veranderen.
Moves by Nature 
Ik blijf dit toch allemaal erg lastige materie vinden, vooral inderdaad omdat het per gemeente vaak nog enigszins verschillend is.
Sommige afval stromen zijn gewoon erg vaag. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds erg sterke twijfels over een theezakje. Onlangs heb ik je er eentje weg zien gooien, dus ik neem dat dan automatisch wel soort van aan als zijnde de juiste manier. Maar het bestaat uit thee (gft), een kartonnen label (karton), het zakje (katoen??? Of wat is dat?) en een nietje (metaal)….. Ik denk dat als je een enquête houdt dat iedereen het ergens anders in gooit.
Het opblaasbare zwembad is ook wel een mooi voorbeeld. Opblaasbaar plastic heeft een hoog rubber gehalte, wat het onderscheidt van stijf kristallijn plastic. Ik snap het verschil, doordat ik het produceer. Maar aangezien al ons plastic afval afgenomen en verwerkt wordt, is het zelfs voor mij moeilijk om te snappen wat wel en niet kan. Maar ik begrijp dat er een verschil is, wat volgens mij voor de gemiddelde persoon wel lastig kan zijn.
De gegeven informatie is soms lastig, of in ieder geval voor andere interpretaties vatbaar.
Quote: Trouwens, de container is bedoeld voor plastic, metaal en kartonnen verpakkingen, een zwembad is geen verpakking.
Mijn uitleg: alle vormen van plastic mogen, alle vormen van metaal mogen, karton mag alleen als het een verpakking is.
Dit is niet zoekend bedoeld, ikzelf gooi letterlijk bijna alle soorten plastic bij het PMD en heb hier nooit over nagedacht tot ik dit artikel las!
Ik denk dat coachen helpt, mensen hebben het echt nodig, want het is soms echt best onduidelijk. Maar persoonlijk zou ik er wel redelijk knorrig van worden als ik mijn best doe en dat mijn bak niet geleegd wordt (volgende kans is vaak een maand later).
Sowieso moet de mentaliteit van mensen veranderen. Maar ik denk wel dat het zo duidelijk en makkelijk mogelijk gemaakt moet worden om meters te maken.
LikeLiked by 1 person
Leuk Wouter dat je er zo uitgebreid over na denkt. Wat betreft het thee zakje, die bestaat tegenwoordig meestal uit een combinatie van papier en plastic.
Wat betreft het pmd, daar mag alleen verpakkingsmateriaal in omdat daar een subsidie op zit. Al het andere plastic heeft geen subsidie, dus kost het geld in plaats dat het geld oplevert.
Dat een bak niet geleegd wordt is over het algemeen bij mensen die met opzet de verkeerde zaken erin gooien. Bij onze controles tot nu wordt de bak elke twee weken geleegd.
Leuk dat je hier zo uitgebreid over na hebt gedacht.
LikeLike