Wie droomt er nou niet van om dingen te veranderen in zijn land? Als we met niemand rekening zouden hoeven te houden, hoe zouden we ons land dan laten functioneren? Dus ik heb eens zitten dagdromen. Als ik over 50 jaar 85 ben, hoe zou Nederland er dan uit moeten zien?
Als allereerste zou ik geen persoonlijke auto’s meer willen zien. Je besteld een auto omdat je op een bepaalde tijd ergens moet zijn, daarbij geef je aan voor hoeveel personen je het voertuig nodig hebt, enzovoort, enzovoort. Bijna direct ontvang je een bevestiging waarin wordt vermeld hoe laat je zal worden opgehaald. Op de dag zelf staat de wagen tijdig voor je deur. Eventuele wijzigingen of tussenstops heb je later nog toegevoegd aan je reservering.
Je stapt in en geeft aan dat je kan vertrekken. Bij de eerste de beste mogelijkheid verdwijnt de wagen ondergronds. Jij bent ondertussen een boek aan het lezen of wat tv aan het kijken. Alle wagens om je heen reageren op elkaar en daardoor kan er dicht op elkaar worden gereden en ontstaan er zelden files. Is het ergens druk dan zoekt de auto vanzelf een betere route. Als je 45 minuten later tot stilstand komt voor de woning van een goede vriendin die 150 km verderop woont, stap je ontspannen uit.
Nu ik 85 jaar oud ben en nog steeds in goede gezondheid verkeer, geniet ik nog steeds van mijn leven in de rust en ruimte van het platteland. Mijn huis, net als van ieder ander, is niet mijn bezit. Ik betaal een klein vast bedrag per maand voor de woning en hierbij is alles inbegrepen. Mijn woning is net als bijna alle andere woningen zo goed als volledig energie neutraal. De gemeenschap, of je kan het ook een dorp noemen, waarin ik woon bestaat uit een gevarieerde groep mensen. Zo kunnen we met elkaar voor elkaar zorgen. Toen ik een paar jaar geleden wilde verhuizen naar een nieuwe omgeving waren er een aantal gemeenschappen waar ze mijn kennis en ervaring goed konden gebruiken. Nu woon ik in een rustig dorp met zo’n 1000 mensen van alle leeftijden. Met elkaar houden we het gehele dorp draaien en voorzien we elkaar in een grote hoeveelheid basisvoorzieningen.
Ik ben net in Amsterdam aangekomen, op bezoek bij een vriendin die zich meer thuis voelt in de stad. De steden zijn nu al zo’n 40 jaar niet meer gegroeid qua oppervlak. Alle laagbouw die we zo lang zagen heeft langzamerhand plaats gemaakt voor hoogbouw. Toch heeft de stad nu een hele groene uitstraling. De stenen en glazen gebouwen van het begin van de 21e eeuw hebben plaats gemaakt voor gebouwen van zo’n 15 verdiepingen hoog die zo veel mogelijk begroeid zijn. Tussen de gebouwen zijn openbare parken gecreëerd.
Inmiddels zit ik samen met mijn vriendin in haar knusse woonkamer, we kijken samen uit over de stad. We denken terug aan onze jeugd en hoe anders ons land er toen uit zag. Hoe we 50 jaar terug als burgers het echt zat begonnen te raken dat natuur en milieu nog steeds bijzaak en geen hoofdzaak was. Dat geld en bezit belangrijk was, maar de schoonheid van het land volledig over het hoofd werd gezien. We prijzen ons gelukkig met de opstand van onze landgenoten. Het begon allemaal met de jeugd die riep dat zij hier nog langer moesten leven en het gevoel hadden dat de volwassenen hun land om zeep aan het helpen waren. Wij waren het er wel mee eens maar hadden nooit het lef gehad om onze vuisten in de lucht te steken. Maar toen het eenmaal zover was konden we niet achter blijven. We verenigden ons en dwongen verandering af bij de politiek. Met elkaar kregen we het voor elkaar dat er geen plannen werden gemaakt voor de komende regeerperiode maar voor de komende tientallen jaren en hoe dat stapsgewijs bereikt kon worden.
Langzaam veranderde onze samenleving weer terug van individualistisch naar sociaal. Natuurlijk was lang niet iedereen tevreden met deze verandering maar langzaam begon men er aan te wennen en velen zouden nu niet meer anders willen.
Na de lunch vertrekken we met de door ons gehuurde elektrische fietsen richting het centrum van de stad. We gaan naar het Rijksmuseum dat er na al die jaren nog minstens net zo mooi bij staat. Het is voor mij de allereerste keer dat ik er naar binnen ga. We vergapen ons aan de bizarre moderne kunst, waar we eigenlijk maar weinig van begrijpen. Natuurlijk gaan we ook de Nachtwacht bekijken. Het is nog steeds het meest populaire stuk uit de collectie dus we moeten wat geduld hebben voor we het goed kunnen zien.
We hebben dorst gekregen van al die kunst en vertrekken naar een restaurant iets verderop in de stad. Met een drankje in de hand praten we over hoe ons landschap is veranderd. Doordat alle autowegen onder de grond zijn verdwenen is het landschap na lange tijd een aaneengesloten geheel geworden, waar de dorpen en steden als eilandjes in lijken te zijn geplaatst. Alleen fiets en wandelpaden lopen nu nog bovengronds. De hekken die ooit moesten voorkomen dat dieren op de weg terecht zouden komen zijn allemaal weggehaald. Als mijn vriendin bij mij op bezoek is dan trekken we lekker het buitengebied in om te worden verrast door de hoeveelheid wilde dieren, die zich na zoveel tijd weer vrij kunnen verplaatsen door het hele land.
Inmiddels hebben we eten besteld en verandert ons gesprek richting de voedselproductie in ons land. Hoe we vroeger gerechten aten met ingrediënten die even naar de andere kant van de wereld waren getransporteerd, en hoe bijna ons gehele land weiland of akker was. Tegenwoordig wordt het vlees dat we sporadisch nog eten allemaal gekweekt in speciale kweek fabrieken, zonder dat er nog een dier aan te pas komt. Met behulp van wat genetische aanpassingen kunnen we groenten en fruit nu veel efficiënter kweken dan voorheen.  Ook dit gebeurt inmiddels in gebouwen met meerdere verdiepingen. Zo is er veel meer grond vrij gekomen om de oorspronkelijk zo versnipperde natuurgebieden met elkaar te verbinden. In alle kleine gemeenschappen wordt er ook nog steeds kleinschalige landbouw gepleegd. Zo zijn we voor een groot deel onafhankelijk van wat er in andere delen van het land gebeurt. Natuurlijk exporteert Nederland nog steeds een deel van haar opbrengst en ook kunnen we nog steeds lekkernijen uit andere landen eten, maar de focus is meer teruggekomen op het lokaal geproduceerde eten.
Na het eten vertrekken we nog even naar de zoon van mijn goede vriendin. Hij woont ook in de stad met zijn vrouw en twee kinderen. Met de gehuurde elektrische fietsen zijn we er zo. Hun woning is een stuk groter dan die van mij of mijn vriendin. Tegenwoordig heeft geld niets meer te maken met het oppervlak van je woning. Slechts je gezinssamenstelling bepaald hoe groot je huis is. Zo blijft er genoeg ruimte over voor iedereen om te wonen en de natuur. Hier drinken we een kopje thee en kijken hoe de nacht valt. Tegenwoordig kunnen we de sterren weer goed zien. De verlichting van snelwegen bestaat niet meer en verlichting langs fiets- en voetpaden gaat automatisch aan en uit als je er langs komt. Ook de kleur van de verlichting zorgt nu voor veel minder lichtverstrooiing. Binnen de stad is natuurlijk wel alles goed verlicht voor de veiligheid, maar we kunnen de diepe donkerte van buiten de stad nu echt weer zien.
De dag is voorbij en ik ga terug naar mijn kleine huisje buiten de stad. Ik meld mijn gereserveerde auto dat ik graag zou willen vertrekken. Ik krijg een melding dat hij er over zo’n 10 minuten kan zijn. Ik neem afscheid van iedereen en ga samen met mijn vriendin alvast naar buiten om nog even wat avondlucht op te snuiven voor ik ga beginnen aan mijn terugreis. Ik beloof haar even af te zetten voor ik mijn rit naar huis maak. Zo hoeft ze niet in haar eentje op de fiets terug. Als de auto voor staat stappen we snel in en voer ik nog even gauw de tussenstop in voor we weg rijden. Bij haar huis nemen we afscheid van elkaar en maken we snel een nieuwe afspraak. We kunnen elkaar nu zo gemakkelijk opzoeken dat we dat maar wat graag doen. Tijdens de rit terug naar huis prijs ik me heel gelukkig met het leven dat ik leef en heb geleefd. Ik zou het geen moment anders willen.
Moves by Nature 
One Reply to “Mijn leven over 50 jaar”