Soep van de dag: Plastic soep

Read this in English

De afgelopen tijd raak ik meer en meer gefascineerd door wat wij, als mensheid, onze belangrijkste bron van leven aandoen. De hoeveelheid plastic die dagelijks via allerlei verschillende routes in de oceanen terecht komen is niet te tellen.

Voor ik verder ga moet ik bekennen dat ik zelf ook echt geen heilig boontje ben. Toen ik op de middelbare school zat wilde ik er toch een beetje bij horen en cool zijn. Dus mijn snoeppapiertjes gooide ik gewoon op straat. Mijn school stond in Amsterdam en daar kwam regelmatig een veegauto voorbij om al het vuil weer te verwijderen. Zo praatte ik mijn eigen gedrag toch wat goed tegen mezelf. Nee, ik gooide het echt niet in de natuur weg. Natuurlijk realiseerde ik me echt niet dat de school vlakbij het water stond en dat het altijd waait in Nederland.

Hoeveel van die papiertjes nu werkelijk bij het afval zijn beland heb ik geen idee van.

Laatst was ik met een vriendin naar het Omniversum in Den Haag toe. Voor de film Great White Shark begon zaten een aantal reclames. Eén reclame was voor plastic soep. En die kwam binnen bij mij zeg.

Niet dat het nou allemaal nieuw voor me was ofzo, maar op de een of andere manier maakte dit me echt wakker. Ik hoop door dit te schrijven dat ik nog net iets meer kan bijdragen dan ik nu al doe. Sinds zo’n anderhalf jaar heb ik nog zelden een plastic zakje meegenomen van een winkel, ook mijn groenten gaan zo los mee. Want waar bescherm je de groenten nou eigenlijk voor als je ze in een plastic zakje doet?

Terug in Nederland valt me op dat heel veel groenten en fruit in de supermarkt, vooral bij bijvoorbeeld de Aldi, voorverpakt zit. Soms zelfs met een rijke selectie aan verschillende materialen. In Amerika krijg je in bijna elke coffee shop je drankje in een wegwerp beker. Elk hotel dat ontbijt aanbiedt doet dat volledig in wegwerp materialen. Ik heb met pijn in m’n hart zitten ontbijten, waarbij ik maar m’n best deed om zo min mogelijk te gebruiken.

Nou kan ik natuurlijk alleen maar naar deze negatieve zaken kijken, maar gelukkig zie ik ook hele goede initiatieven. Eén van deze activiteiten komt zelfs van Nederlandse bodem. Boyan Slat deed het tegenovergestelde van wat ik deed op mijn middelbare school. Hij verzon een methode om de oceanen schoon te gaan maken. En het bleef niet alleen bij een idee. Hij is nu hard op weg om, samen met een enorm team inmiddels, de Great Pacific Garbage Patch op te ruimen.

Dit project volg ik inmiddels al heel wat jaren, vanaf m’n stoel dan. Al vind ik wel dat ik mezelf nog best mag complimenteren. Het afgelopen anderhalf jaar heb ik vaker afval opgeraapt en meegenomen dan dat ik in totaal in de 32 jaar ervoor heb gedaan.

Een project dat ik recentelijk tegen kwam stemde mij ook heel positief. Dit plan is overduidelijk nog niet in een uitvoerende fase beland, maar dat zulke jonge mensen met dit soort ideeën aan komen zetten is op zich al heel positief. Deze jongen heeft met een groepje medestudenten een manier bedacht om piepschuim te kunnen hergebruiken.

Ik hoop dat wij, volwassenen, nog beter ons best gaan doen om onze natuurlijke omgeving een beetje mooier te maken of op zijn minst het niet erger te maken. Zodat ook de generaties na ons kunnen opgroeien met de biodiversiteit die wij hebben kunnen zien in ons leven. En mocht het bovenstaande je niet voldoende angst aanjagen, dan kan ik je ook nog een spannend boek aanbevelen. Op het moment ben ik (opnieuw) de Nederlandse vertaling van Der Schwarm van Frank Schätzing aan het lezen. Het is fictie, en ik denk niet dat het echt gaat gebeuren. Maar misschien kan het geen kwaad om toch een beetje vriendelijker te zijn voor onze oceanen.

We kunnen echt niet zonder al het water dat onze planeet omgeeft.

Wat kunnen we nu eigenlijk doen om ervoor te zorgen dat er niet nog meer plastic in de oceanen belandt? In Nederland zijn we een flink eind op weg gelukkig. We hebben geen open vuilnisbelten meer waar zo al het losse plastic af kan waaien. Maar we kunnen natuurlijk wel minder plastic gaan gebruiken zodat er ook minder gerecycled hoeft te worden. Misschien kunnen we er anderen op aanspreken als we zien dat ze zo hun afval op straat gooien.

Ik stond laatst in Amsterdam op de pont over het IJ, en met mij staat er een hele groep scholieren op de pont. Ik zie een meisje een label van een tas aftrekken en dat in kleine stukjes zo het water in gooien. Ik heb minuten lang staan dubben over of ik haar aan zou spreken, en hoe dan.

Uiteindelijk had ik het lef niet, want wat heb je aan een grote bek terug.

Je zou willen doordringen tot iemand, het belang laten inzien. Maar wat had ik gedaan als iemand er iets van tegen mij had gezegd al die jaren terug? Waarschijnlijk schouders ophalen en vooral tegenover mijn vrienden doen alsof het me niets kan schelen.

Ik hoop in ieder geval dat ik een volgende keer wel het lef heb, wat kan mij nou werkelijk overkomen? In de tussentijd zal ik nog eens nadenken over wat voor soort opmerking ik ervan zal maken. Want ook al zal iemand door de groepsdruk je echt geen gelijk geven, misschien nemen ze toch er iets van mee en denken ze een volgende keer nog eens na voordat ze afval zomaar weggooien.