In tweestrijd met mezelf

Read in English

De afgelopen jaren heb ik geprobeerd te vinden waar en hoe ik een verschil kan maken in deze wereld. De laatste tijd is dit een hoogtepunt aan het bereiken, wat resulteerde in mijn experiment om het nieuws 4 weken buiten te sluiten. Toen ik onlangs aan het schrijven was, kreeg ik wat meer inzicht in mijn persoonlijke situatie.

Het gevoel dat ik niet genoeg kan doen en dat meer mensen naar me zouden moeten luisteren komt denk ik voor een deel voort uit m’n frustratie dat ik hier in Nederland zit. Ik was zo mentaal voorbereid om voor lange tijd weg te zijn met eventueel de hoop om ergens onderweg een nieuw pad of richting te vinden. Bijvoorbeeld in de outdoor of natuurwerk. Ik hoopte denk ik dat best wel erg dat ik ergens in zou rollen waarin ik een verschil zou kunnen maken. In plaats daarvan zit ik vast in deze doorsnee wereld waar nu bijna geen ontkomen meer aan lijkt. Natuurlijk is dat niet zo Maar de wereld waarin we nu leven is naar mijn gevoel nog nooit zo instabiel geweest. Ik weet wel dat de plannen die ik heb echt nog wel gaan gebeuren. Maar ik heb bijna een jaar lang naar m’n vertrek toegeleefd en nu is er geen nieuwe vertrekdatum.

Ik verkeer in een tweestrijd met mezelf.

Want inderdaad, ik zou heel graag op pad gaan. Op facebook zie ik vrienden die nu leuke vakanties aan het houden zijn of andere grootse plannen uitvoeren. Aan de andere kant vind ik deze nieuwe baan die ik heb gevonden erg leuk. Ik geniet van alles wat ik daar leer. Het is gezellig met collega’s. Ik wil deze baan een echte kans geven, want wie weet wat het me in de toekomst brengt.

Onlangs keek ik online naar een reeks video’s over twee jongens in Australië die met een jetski van Sydney naar Cairns voeren om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te vergroten. Een van de jongens zei dat hij vastbesloten was om dit af te maken. Want hij deed altijd alles tot de helft. Dus een grote overwinning voor hem. Het riep ook iets in mij op. Maar als ik er over nadenk heb ik meer dan genoeg afgemaakt, maar nooit met de volle 100% inzet. Ik denk dat het belangrijk is om me ergens op vast te leggen en daar echt 100% voor te gaan. Ik heb alleen nog niet bedacht waar ik nou echt naartoe wil. Deze baan is het in ieder geval niet. Ik vind het echt leuk op het moment, daar ligt het niet aan. Maar m’n passie is het niet. Dat is de outdoor, de natuur.

Ik heb nu nog niet iets gevonden wat echt mijn levenswerk zou kunnen zijn. Met m’n reis hoopte ik misschien wel dat ik tegen m’n bestemming aan zou lopen. Maar dat gaat uiteraard nooit gebeuren. Op het moment dat ik een echt doel heb voor m’n reis, dan heb ik de kans dat het ook gaat lukken. Maar alleen als ik dan ook echt m’n kansen benut. Op mensen afstappen. Zeuren en leuren om werk. Niet hopen dat ze het komen vragen. Dat gebeurt gewoon niet.

Ik moet m’n angst om door anderen vervelend te worden gevonden toch echt gaan loslaten.

Keer op keer denk ik dat mensen me vervelend vinden en elke keer hoor ik weer dat dit niet zo is. Het rekening houden met de gevoelens van anderen mag echt wel wat minder. Ik wil gaan vechten voor wat ik echt wil. Niet weglopen bij het eerste beetje weerstand dat ik voel.

Het enige dat ik nu nog moet is bepalen waar ik naartoe wil. Welke van al die dingen die ik leuk vind is het nou echt waard om de volle 100% inzet te geven. Het is duidelijk. Ik ga een doel bepalen en daar naartoe werken. Een doel dat haalbaar is voor mij en wat bij me past. Waar voldoende fysieke én mentale uitdaging in zit voor me.